Bumperstoring

Ga ik het over auto’s hebben deze keer, en het feit dat de parkeersensoren in de voor- en achterbumper wel eens een foutmelding kunnen geven? Nope, ook ‘bumperstoring’ heeft wel degelijk te maken met beter spreken voor publiek. :-)

Een strak scenario

Laat me je even meenemen naar vrijdag 8 oktober. Die avond mocht ik in opdracht van het Vlaams Agentschap Onroerend Erfgoed in het prachtig vernieuwde KMSKA in Antwerpen de uitreiking van de Onroerenderfgoedprijs 2022 presenteren. Een hele eer, want de voorbije jaren waren vrt-coryfeeën Jan Hautekiet en Wim De Vilder mij voorgegaan. Het feit dat ook minister Diependaele en de kersverse administrateur-generaal Peter De Wilde aanwezig waren, zorgde voor nog wat éxtra gespannen zenuwen. Net als de Facebook livestream waarop iedereen die dat wilde – family, fools & friends, en blijkbaar ook de nieuwsdienst van de vrt, bleek achteraf – kon meekijken.

Gelukkig doet de organisator voor zo’n gelegenheden beroep op een ervaren eventbureau, met producers en technici die van wanten weten. Het voordeel voor mij? Er ligt een tot in de puntjes uitgewerkt scenario klaar, met zelfs van minuut tot minuut uitgeschreven wat er staat te gebeuren, met wie, en op welke plaats op het podium (centraal, aan de hoge tafel, in de zetels,…). ‘Go with the flow’ dus. Gewoon doen wat er in dat scenario staat. Easy peasy toch, zo’n evenement presenteren? :-)

Geweun deuredoen

Tussen en tijdens al mijn podiumoptredens werden op de schermen naast het podium en in de zaal ook heel wat ‘bumpers’ getoond: slides met de naam van de spreker of het volgende thema, en filmpjes over de 3 laureaten die in aanmerking kwamen voor de prijzen.

En dáár ging ik plots de mist in. Omdat het interview met de juryvoorzitster op het podium een andere wending kreeg dan voorzien in het scenario, was ik plots de kluts kwijt: moest hier nu een bumper tussen? Of niet?

Dus ‘gooide ik het in de groep’ – lees: ik richtte mij tot de mensen van de regie die helemaal achteraan de zaal zaten, en vroeg: ‘Moest hier geen bumper tussen?’. Een eventueel antwoord kreeg ik niet, of beter: met mijn lees- en computerbril op zag ik alleen wat vage schimmen op die plek in het halfduister. :-) Dus dacht ik: we doen maar gewoon voort. (‘geweun deuredoen’ in het West-Vlaams)

Lost in translation

Ok, het is misschien niet jouw ambitie om straks evenementen te gaan presenteren, maar wat kun jíj hieruit leren als je spreekt voor publiek? Toen ik op de receptie achteraf wat feedback vroeg aan mensen uit het publiek, kreeg ik een paar keer te horen: ‘Dat van die bumper, wat was dat? We wisten niet wat je daarmee bedoelde’. Ik was mijn publiek dus even kwijt geraakt.

Mijn coachees zitten vaak met de angst dat ze in het heetst van de strijd iets zullen vergeten te vertellen, en dat ze dan een beetje ‘afgaan’ in de ogen van hun publiek. Niets is echter minder waar. Waarom niet? Omdat je publiek gewoon niet wéét wat er komt. (en dus ook niet wat-er-had-moeten-komen-maar-je-in-het-heetst-van-de-strijd-vergeten-bent :-)). Zij hebben géén scenario liggen waarop ze van a tot z jouw presentatie kunnen meevolgen, en kunnen zien van ‘oeps, hier had er eigenlijk een bumper moeten komen…’ Het énige wat ze horen, zijn de woorden die jij (wél) spreekt.

Geweun deuredoen (bis)

Dus, als je voor een publiek staat en je merkt plots op dat je iets vergat te vertellen: doe gewoon verder alsof er niets gebeurd is. De kans dat je publiek er niets van merkt, is héél groot. En val je toch even uit je rol, weet dan dat het ook iemand als ik – met véél podiumkilometers ondertussen – nog wel eens overkomt. Ter geruststelling: er zijn die vrijdag geen doden of gewonden gevallen door die bumperstoring. Soms mogen we gerust eens mild zijn voor onszelf. ;-)

PS  Benieuwd wie de prijzen won?

Het Steen in Antwerpen kaapte de Onroerenderfgoedprijs weg, de Sint-Odulphuskerk in Borgloon de Publieksprijs, en Marc Elsen van de Wijnmuur in Wezemaal kreeg de Eervolle Vermelding.

Alle filmpjes over de projecten vind je hier nog terug (posts van 07+08/10/2022).