Van rups tot... nachtegaal

Op het eind van de zomer volgde ik een vocal bootcamp bij Mind The Voice in Puurs. En zoals de grote Raymond van het Groenewoud ooit zong in zijn song ‘Liefde voor muziek’: ‘Wat ik daar zag, heeft mij blij gemaakt!’ (én ontroerd…)

Zingen en zo

Met een groepje van 12 mensen – van 16 tot … jaar (ik was de oudste :-)) – werden we 5 dagen ondergedompeld in alles wat met de stem te maken heeft. En dat bleek heel wat méér te zijn dan ‘zing eens een liedje’. We mediteerden, deden intensieve bewegingsoefeningen en zelfs planking, zaten te zoemen, te shouten, te belten en te twangen, en er werd ook veel aandacht besteed aan je houding op het podium. De filosofie erachter is dat je lichaam helemaal ‘op punt’ moet staan om een vocale topprestatie te kunnen leveren.

De spanning stijgt

In de aanloop naar die week mochten we elk een song doorgeven waaraan we tijdens het vocal boost camp wilden werken. De eerste ochtend deelde Tiffany van Mind The Voice mee dat het de bedoeling was om die song op het eind van de week live op het podium te brengen, met de andere cursisten en eventuele friends, fools & family als publiek. Ik keek eens rond in de groep en zag dat bij die mededeling het stressniveau van de meeste medecursisten een flinke sprong naar boven maakte.

Zelf voelde ik ook een gezonde spanning. Slechts twee mensen in de groep – een dame met een klassieke zangopleiding en tonnen podiumervaring, en een Antwerpenaar + ADHD’er = podiumbeest – zagen er nog altijd chill uit. :-) Ik had al snel door dat de meeste cursisten meer introvert dan extravert waren. En dan is voor een levend publiek zingen best wel een mooie uitdaging.

En… actie!

Wat me blij maakte, was de evolutie die ze in die vijf dagen doormaakten. Zo was er K., die elke dag later arriveerde omdat ze nog herexamens had, en die eerste dag niet vér genoeg in een hoekje kon wegkruipen om zich zo ‘onzichtbaar’ mogelijk te maken. En L., die wel had meegedaan aan K2 zoekt K3, maar toch ‘stierf’ van de stress telkens ze haar nummer in een klein groepje of voor de hele groep moest brengen. En A, die een stem heeft die zó krachtig is dat ze met gemak het water uit de zee kan blazen :-), maar ook zij moest haar angsten overwinnen om zich telkens opnieuw te ‘tonen’ en te laten horen. Doorheen die week supporterden we voor elkaar, om telkens opnieuw een stap(je) verder uit onze comfortzone te stappen en onze performance te laten groeien.

De vrijdagnamiddag, toen het licht in de zaal gedimd was, er rook boven het podium hing en de spots op de micro waren gericht, was het ‘voor echt’ :-). K. begon broos en breekbaar, maar je zag haar zo openbloeien en stralen achter de micro. L. werd vocaal steeds sterker naarmate haar song vorderde. En A. sloopte met ‘Wrecking Ball’ van Miley Cyrus haar laatste eigen twijfels en onzekerheden!

Van rups tot…

Ik was duidelijk niet de enige die ontroerd was toen ik merkte welke weg we allemaal hadden afgelegd in die ene week, en hoe de drang om een verhaal te vertellen – of te zingen, in dit geval – zo veel stérker was dan alles wat ons ervoor tegenhield om dat te doen. De rupsen van maandagmorgen waren op vrijdagnamiddag pure nachtegalen geworden.

Introverte mensen hebben niet van nature de neiging om zich zélf te laten zien, en al zéker niet op een podium voor een levend publiek. Maar die vrijdagnamiddag zag ik 12 mensen die iets wilden vertellen, en met alles wat ze tijdens die week geleerd hadden hun stress zo goed en kwaad als het ging onder controle hielden om hun song te brengen. Het was niet altijd even toonvast, en soms ging er al eens een flard tekst de mist in, maar het verschil met 4 dagen ervoor was immens!

Ze geeft / geven om mij*

Door twee maanden voor de vocal bootcamp een Facebookpost te maken over mijn inschrijving, had ik ook mezélf ‘voor het blok’ gezet. Want met muziék op het podium staan, was alweer 6 jaar geleden, en met enkel een zangmicro in de hand (en geen gitaar, basgitaar of piano om me achter ‘weg te steken’) had ik het zelfs nog nooit gedaan. Ondanks mijn vele podiumkilometers als presentator/moderator was dit dus behoorlijk ver uit mijn comfortzone. Maar the word was out en er was no way back.

Na een korte introductie met de volledige groep op maandagmorgen werden we in groepjes van 4 ingedeeld, die telkens met een andere coach aan de slag gingen. Het eerste wat we mochten doen, was… onze song eens zingen. Hopla, direct voor de leeuwen geworpen. Ik kon me meteen inbeelden hoe het moet voelen voor mijn coachees in de individuele coaching, die hun nog onafgewerkte verhaal live brengen in de coachingruimte, met mij als eenmanspubliek en tegelijk constructief-kritische coach. :-) Het voelde onwennig om me zo bloot te geven met iets waar ik zelf niet echt mee vertrouwd was.

Maar net als bij de andere cursisten deden ook de constructieve feedback van de coaches en de gemeende aanmoedigingen van de medecursisten mijn zelfvertrouwen groeien. En tegen de vrijdagnamiddag was ik op het punt gekomen van just do it. Ik had enorm veel geleerd in die 4,5 dagen en nu was het moment daar om er live op het podium mee aan de slag te gaan. Perfect was het zeker niet, maar het gaf mij wel veel zin om er verder mee aan de slag te gaan en ook na die week nog extra stemcoaching te volgen.

Moet ik nu zanger(es) worden?

Als dat je ultieme droom is, kan ik je zo’n vocal bootcamp als hierboven zeker aanraden. :-) Maar misschien wil je gewoon je (gesproken) ei kwijt, en heb je een verhaal dat een (véél) ruimer publiek mag bereiken. Misschien zit je nu zoals K. nog bang in een hoekje aan het begin van je reis, maar droom je er toch van om op het podium te staan. Of je hebt ooit al de vraag gekregen om voor een groep te spreken, maar je durfde (toen nog) niet. Hoe K. schitterde op vrijdagnamiddag, dat is ook iets dat j́ij kan bereiken. Met de juiste tools, een verhaal dat af is, en zenuwen die niet meer met álle aandacht en energie gaan lopen.

Weet dat een performance nooit perfect is. Er valt altijd nog wel iets bij te schaven en je kunt ook niet élke dag in topvorm zijn. Tiffany begeleidt de grootste artiesten in België, en ook zij hebben een voor een hun issues. Maar net daarom laten zij zich coachen: om hen een duwtje in de rug te geven wanneer ze twijfelen, om hen (letterlijk) los te maken wanneer ze vast zitten, kortom, om hen helemaal klaar te maken tegen het moment dat ze het podium op mogen.

PS Voor wie in biologische verwarring zou zijn geraakt: een nachtegaal komt wel degelijk uit een ei en niet uit een rups.  #dichterlijkevrijheid

PPS *Welke song ík die vrijdagnamiddag zong? ‘Ze geeft om mij’ van Frank Boeijen, een klassieker uit de jaren ‘90.

PPPS De pianobegeleiding kwam die namiddag van Mona Van Bever, coach bij Mind The Voice.

PPPPS Voor al het Engels in deze Nederlandstalige blog: excusez-moi! ;-)