Waar zijn die handjes?

De grote Vlaamse muziekfilosoof (en dj) Regi Pinxten, sprak ooit de gevleugelde woorden: “Waar zijn die handjes?” De locatie: een of andere feesttent of -zaal of -weide waar hij met welgemikte muzieknummers de toehoorders in extase probeerde te brengen. Als een publiek massaal de handen in de lucht steekt, kan dat een geweldig gemeenschapsgevoel geven. ‘We are all in this together’, en we amuseren ons samen.

Iedereen filmster

Óók ‘we are all in this together’ – maar dan eerder elk voor zich ;-) – was het in de campagne in de aanloop naar de lokale en provinciale verkiezingen van 13 oktober. Anders dan vroeger, leek het wel of iedereen – van lijsttrekker over lijstduwer tot ‘lijstvuller’ – nu filmster wilde worden. Want ja, ‘vandaag móet je video gebruiken om te scoren!’ Je kon dan ook geen sociale media-app openen, of je werd om de oren/ogen geslagen met videootjes waarin de kandidaat (m/v/x) in kwestie het beste beentje voorzette.

De handjescoach

Euh… beentje? Het waren vooral de hánden die alle aandacht opeisten. Ik moet de omzendbrief gemist hebben, maar waarschijnlijk is er een ‘handjescoach’ opgestaan die alle politieke kandidaten heeft wijsgemaakt dat ze in die video’s ZO VEEL MOGELIJK hun handen moeten gebruiken. ‘Niet stokstijf staan, maar BE-WE-GEN!!!’

BÉ-NÁ-DRÚK-KÉN!

Het gevolg? De meeste (would be) politici gebruikten in die filmpjes hun handen constant. (maar dan echt C-O-N-S-T-A-N-T! :-)) ‘Van voor naar achter, van links naar rechts’ was een leuk liedje en spelletje in mijn kindertijd, maar als ik naar iemand zit te kijken van wie de handen alle richtingen uitgaan bij elk woord dat ze uitspreken, geraak ik vooral gewéldig geïrriteerd. Handjes naar links = het verleden en handjes naar rechts = de toekomst? Op locatie letterlijk aanwijzen wat ze gerealiseerd hebben? En vooral EL-KE LET-TER-GREEP BE-NA-DRU-KKEN met een stevige handbeweging? Het werd op de duur zo cliché als maar kon, want iederéén deed het. En het leidde af van de boodschap die de kandidaat probeerde over te brengen.

Met mate

Net zoals bij seks, drank en rockn’roll – en tal van ándere dingen ;-) – is je handen gebruiken bij het spreken voor een camera of op een podium een kwestie van maat houden. ‘Jamaar, Stef, hoeveel procent van de tijd mogen we dan niet of wél onze handen gebruiken?’ Awel, daar zijn op zich geen regels voor. Maar als je je voorbereidt om voor een publiek te spreken, film jezelf dan eens terwijl je aan het inoefenen bent, en bekijk de opname nadien. Je zult snel zelf merken wanneer het té veel wordt en afleidt van je boodschap. En als je van nature eerder een stijve hark (m/v/x) bent, zul je ook wel zien dat het gerust wat méér mag zijn.

Je mag – nee, je móet – enthousiasme uitstralen op het podium. Mensen moeten voelen dat je méént wat je zegt. Maar vermijd alsjeblief om élke lettergreep kracht bij te zetten met een handgebaar.

One more thing

En als je me nu even wil verontschuldigen? Ik ga ‘Walk on water’ van Regi Pinxten opleggen, me op de wei van Werchter wanen en dansen met mijn handen in de lucht! Pintje, iemand? ;-)